Silverlinde-studenten; 

Tekst; Dian Wagemakers, docent medisch 

Ik heb er de afgelopen 18 jaar al heel wat voorbij zien komen.

In 2005 werd ik er zelf een.

Na de verkoop van mijn eigen reguliere praktijk was ik op zoek naar ‘iets’. Via een kennis kwam ik terecht bij Silverlinde kenniscentrum natuurgeneeskunde ; nooit van gehoord en op een plek waar ik het niet verwacht had. Dichtbij in Breda, aan het einde van een pad achter een groot hek bleek een prachtige plek te zijn waar ik ieder week en altijd met zoveel plezier naar toe ging. Man en kinderen achterlatend op ‘mijn’ vrijdag als ik de hele dag alleen maar student hoefde te zijn en met een (waarschijnlijk) achterlijk grote grijns achter in de klas al dit nieuws als een spons zat te absorberen.

(ik moet Adri en Margriet toch nog eens vragen of ze zich mij ook zo herinneren)

Ik kwam in een klas waar het ‘wij’  (natuurgeneeskundigen) en ‘ zij’ (dierenartsen) gevoel wel merkbaar was maar al snel waren we ‘ons’ en allemaal student en dus hard aan het werk.

Na mijn afstuderen ging ik lesgeven en zijn er ieder jaar weer nieuwestudenten; van verschillende leeftijden, met verschillende achtergronden en met een verschillend doel. Maar eigenlijk  allemaal  toch wel met de grote wens: om (eindelijk) iets met dieren te gaan doen.

Er zijn er die net van de middelbare school afkomen (daar kan ik dan een beetje jaloers op zijn; dat je zo jong al gevonden hebt waar ik pas laat achter kwam) en er zijn er die op veel latere leeftijd het roer omgooien en met veel levenservaring bedenken tis nu of nooit.

Er zijn vooral veel vrouwen en bijzonder genoeg maar enkele mannen die het ook nog moeten zien vol te houden in een klas vol dames.

Er zijn er veel die de studie doen naast een volle baan, een partner, kinderen, een eigen bedrijf of hun aandacht vragende huisdieren. Die vaak even tussendoor moeten studeren of nog even iets moeten afmaken ( ik heb het zinnetje: ‘ mama komt er zo aan’ denk ik wel vaak gebruikt).

Maar er is bij allen vooral veel passie en doorzettingsvermogen en de voldoening aan het einde is daarom ook zo extra groot; niet alleen door het behalen van je diploma maar je bent veranderd door een andere visie, niet alleen op het dier maar ook op jezelf.

Zo passend is de zin die ik ooit las: ‘ Vinden is zoeken op een plek waar je nog niet eerder gekeken had’.

Ik kwam, ik zag en ik vond.