Josje en Spikkel…

Tekst: Margriet Cremers

Geboren op de kinderboerderij… een lang leven in gezelligheid en relatieve vrijheid met vooral veel kindertjes. Zo zagen de eerste jaren van Josje en Spikkel eruit. Een kinderboerderij echter, heeft ook behoefte aan jonge dieren. De oudste dieren moeten dus vaak “weg”. Als het lukt worden ze herplaatst.

Josje en Spikkel hadden geluk. Ze kwamen op Silverlinde te wonen. Hun basistaak was: lief zijn!

Geen probleem voor deze twee. Oneindig veel liefde stroomde er uit deze kleintjes. Liefde naar elkaar, liefde naar hun leefgenoten, maar ook naar de kinderen EN… naar de studenten.

Josje en Spikkel vonden het meer dan heerlijk als zij weer eens proefpatiënt mochten zijn. Met groot plezier liepen ze in de lokalen rond en strooiden hun “dropjes” overal.

Met Josje of Spikkel had je, als student, een fantastische patiënt. Alles was goed en iedereen was lief.

Ook tikkertje met de kleinkindjes over het terrein… mee de keuken in en daar lekker snuffelen in de broodlade. Samen met de kindjes op de bank…  Josje en Spikkel hadden een gouden leventje en boden in ruil daarvoor alle liefde, vrolijkheid en warmte die hun mensen maar konden gebruiken!

Tot op een dag… enorme schrik… Josje miste een hoorn… en niet zo maar “missen”: er was op de plek waar de hoorn gezeten had een groot gat ontstaan. We keken recht de schedel in. Er leek geen andere optie dan haar uit het lijden te verlossen. Spikkel zag dat anders. De dierenarts aarzelde, zelf kon ik het niet aanzien. Maar de veerkracht van beide geitjes won en we gingen aan de slag. En wonder boven wonder:  dit oude beestje wist te herstellen en zij werd voor haar verdere leven de “Unicorn” van Silverlinde.