Maggy…

Tekst: Margriet Cremers

Maggy, lieve Maggy. Geboren op een boerderij en daar een super prachtige nestperiode doorgemaakt. Op de leeftijd van 12 weken kwam ze naar Silverlinde. De eerste fase was er een van zorgen en diepe verbondenheid… Ze werd slecht urine-zindelijk, maar deed zo haar best… ze kreeg hersenvliesontsteking… en was zo dapper. Na het getob in het eerste levensjaar, deed haar lichaam dan toch wat de bedoeling was. Maggy, die al die maanden vastbesloten was geweest om vrolijk te blijven… werd NOG vrolijker en besloot alles uit het leven te halen wat mogelijk was. Genieten op een rustige maar overtuigde manier… DAT was wat Maggy ons liet zien en waar we van leerden en genoten. Ruzie kwam in haar woordenboek niet voor. Mens en dier… Maggy zag ieder contact als een cadeautje. Ze pakte het altijd voorzichtig uit en genoot er dan van.

Angsten? Nee niet voor Maggy, zonde van de tijd en de roedel zou wel voor haar zorgen. Er was wel een – heel – grote uitzondering hierop. Vuurwerk. Maggy maakte nooit een probleem mee, geen rotjes in haar buurt, geen angst van de andere honden voor vuurwerk, geen stresspartijtjes op oudjaarsavond… en toch was ze panisch bang in de vuurwerkperiode. Helaas zo was het. We aanvaarden het samen en maakten er het beste van.

Maggy was zeven jaar toen ze – zoals altijd – naast me lag tijdens het lesgeven. Ik werd enorm onrustig. Ze lag te slapen, er leek uiterlijk niets aan de hand maar ik had een groot onheilsgevoel. Direct na de les alles nagekeken. Geen oorzaak ontdekt. Wat indicatoren als rode vlaggen maar wat de oorzaak was? Geen idee. Gelukkig konden we rechtstreeks naar Dian(integraal dierenarts). Ook zij had een sterk “niet pluis” gevoel maar nog geen concreet beeld. Naar de DA… Ook geen concreet beeld. Dan dieper zoeken want ze toonde – in deze paar uur – heel erg beroerd. Er bleek sprake van een grote, niet te opereren levertumor op een slechte plek. Omdat Maggy zich heel, echt heel erg ziek voelde en er geen optie tot verbetering was, hebben we haar de rust gegund om haar lichaam te verlaten. Ons heeft ze niet echt verlaten en in onze gedachten genieten we nog vaak met haar van de manier waarop zij kon genieten.