Neurologische aandoening?
Bijzonder……
Niet eerder gezien….een neurologische aandoening bij een kuiken.
Uiteraard is het op een landgoed – en zeker bij Silverlinde- een natuurlijke vanzelfsprekendheid dat er kippen vrij over het terrein scharrelen. En zo was het ook. Tot een aantal jaren geleden de vossen populatie besloot geen genoegen meer te nemen met alleen ganzen op het menu… de kippen waren toch wat makkelijker en smakelijker.
Dus helaas … keer na keer gingen zelfs de meest bekwame kipjes uiteindelijk op in een vossenmaag.
Ezels, hoge hanenbalken, honden, boomslaaptraining.. niets hielp. Wij hadden geen kippen meer…
Tot voorjaar 2022. Gefrustreerd besloten we dat de vossen niet zouden winnen. Kippen op het erf, een must!
Maar we begonnen voorzichtig. Hoge hekken, diep ingegraven en slechts een drietal hennetjes en een pracht van een haan, Hendrik.
De hekken doen hun werk. Geen vos is tot nu toe dicht bij een kip gekomen. En ook Hendrik deed zijn werk.. Tot onze verbazing broedde een van de hennetjes al twee kuikens uit. Feest!
Om de kuikens tegen de buizerd en ooievaar te beschermen spanden we wat feestvlaggetjes over de ren. Ook dat werkte. De kuikens groeide voorspoedig.
TOT vorige week. 1 van de kuikentjes lag half dood op de grond. Bij eerste inspectie leek een pootje gebroken, hij verloor zijn evenwicht, leek niet te kunnen staan. Nadere inspectie echter leerde dat de pootjes voldoende kracht en sterkte hadden… en na nog betere inspectie bleek er nergens uiterlijke schade, bleek alles te functioneren, behalve het evenwichtsgevoel.
Het arme diertje viel steeds op zijn snufferd als hij probeerde te lopen en rolde op zijn rug als hij geen steuntje in de zij had.
Tja, eigenlijk denk je dan dat het beter is hem te laten gaan. We vermoedden een kraai of ekster als schuldige. Maar Tja, eigenlijk denk je: kom op , we geven het een kans… Maar hoe?
Allereerst, het eerste en het beste natuurgeneeskundige “instrument “ in dit soort gevallen zonder concreet –zichtbare/bereikbare- fysieke schade >> warmte en geborgenheid.
Het kuiken ging mee naar huis en kreeg een liefdevolle hand die hem steun bood en rust en warme genegenheid. Er kwam wat rust in… we kregen een flintertje hoop na een paar uur.
Wat mini hapjes werden gegeten. De tonus in het nekje nam wat toe. Vleugeltjes nog slap Pootjes toonden nog steeds geen gebreken, er zat kracht in.
In de loop van de dag kon er steeds vaker en steeds meer wat voeding worden opgenomen… Pogingen om te gaan staan liepen op niets uit… Hij viel steeds op zijn snoetje.
Aan huis een klein, veilig rennetje gemaakt en het andere kuiken opgehaald. Zo jammer dat ik de hereniging van die twee niet heb gefilmd. Het was aandoenlijk, zo blij. Alletwee!
De eerste dagen leek er meer kracht te komen in algemene zin. Hij fladderde met nauwelijks poot gebruik en veel vleugelgewapper, soms een paar stukjes vooruit. Daar leek het herstel echter te stagneren. Ik besloot de laser in te zetten. Spannend, maar toch… Voordat ik daaraan toekwam bleek hij toch vooruitgang te boeken. Hij kon staan zonder steun.
Hoe het gaat aflopen voor dit dappere kuiken met zijn grote wil om te overleven weten we op moment van schrijven niet.
Dat warmte, geborgenheid en met kennis bedachte kleine hulp ingrediënten, zeer belangrijke instrumenten kunnen zijn is niet onbekend maar toch mooi om weer zo mooi bewezen te zien!!
