Nick…

Tekst: Margriet Cremers

Een bijzondere hond: de zachtaardige uitstraling van een lieve zachte hond maar de tanden van een tijger als het om katten of de veiligheid van de baas gaat.

Een “traveler”. Niets maakte Nick zo blij als rondreizen. Ze trof het. Nest werd in beslag genomen, pups en moeder in het asiel geplaatst. Uitgekozen door een van de zonen en meegenomen over de wereld. DAT paste haar als een handschoen. Nick kreeg nauwelijks opvoeding. Mens en hond gingen op stap en stemden op elkaar af. Het “ging” gewoon allemaal. Aan de lijn lopen? Niet voor Nick. Een “verboden voor honden” gebied? Niet voor de baas… Samen beleefden ze veel. Wonen en werken in de barre hitte op het Spaanse platteland. Met auto en al in een ravijn vallen. Baas gewond, Nick niet. Oef dat was een toestand. Snel reageren op grote afstand.

Nick moest met vliegtuig naar ons… Gelukkig woonde in Spanje onze (oud)student Irene Henkes. Zij werkte daar voor opvanghonden. Irene gebeld… ja ze bood uitkomst, regelde een grote vliegtuig bench… Nick liet zich er – zonder baas – in stoppen en kwam op Schiphol aan. De baas volgde vrij snel.

Sindsdien waren beiden onafscheidelijk, behalve bij weer nieuwe vliegtuigtrips… overal naartoe. Geen probleem. Nick was een geboren “vlieger“. Stapte in de bench en liet zich in het ruim zetten, alsof ze naast de baas in de auto zat.

Een jaar wonen tussen de straathonden… voor Nick geen probleem. Ze kroop dan onder de truck van de baas, gromde eens wat, trok een wenkbrauw op, twee als dat nodig was, en de meutes dropen af.

Op haar oude dag woonde Nick weer hier op het erf. Ze mocht haar laatste adem, na een heerlijk en rijk leven, uitblazen in de armen van de baas.