Tekst geschreven door Margriet Cremers – Dudok van Heel 

Pudde, het dier dat zeer bijzonder is… 

Pudde is naar wij aannemen ca 40-42 jaar oud en sinds 33 jaar bewoner van de Silverlinde.
We spreken bij Pudde meestal over een muildier… maar misschien is het wel een muilezel. We weten het niet.
Pudde zelf weet het ook niet want hij kan, afhankelijk van de aard van zijn emotie, hinniken of balken.

Ik ontmoette Pudde voor het eerste toen ik op locatie was bij een wat verwaarloosd boerenbedrijf.
De geiten waren ziek en ik was gevraagd daar een advies over te geven.
Onderweg over het erf naar de zieke geiten werd mijn aandacht getrokken door een beweging vanuit het duister van de donkere hoek in een stal.
Bij latere inspectie bleken daar twee dieren aangebonden te staan op een kale betonnen stalvloer, in het bijna donker. Het bleken twee zwaar verwaarloosde muilezels te zijn.
Extreem lange hoeven, mager, schurftig en met ontstoken ogen.
De boer gaf aan dat ze binnenkort naar de slacht zouden gaan. Hij wist niet meer waarom hij ze- jaren geleden- had aangeschaft. Ze waren tot last. “Uitbrekers en dwarsliggers”, vertelde hij.
Ik bood aan de moeite van de slacht te besparen en de dieren dezelfde dag op te halen. De boer vond het allang best.
Trailer laden was niet echt eenvoudig. Ze waren licht- en mensenschuw. Maar het lukte.
De leeftijd was zeer moeilijk te schatten maar ze waren in ieder geval volwassen en naarmate ze bij ons aansterkten en konden bewegen leken ze minder bejaard dan de eerste indruk deed vermoeden.

Pudde was nadrukkelijk de sterkste van beiden. Hoewel we zijn maatje een winter- gedurende de extreem koude wintermaanden toen- in ons huis hebben gehuisvest, hebben we hem er niet doorheen kunnen slepen.
Pudde sloot zich gemakkelijk aan bij de paarden en voelde zich niet eenzaam. Sterker nog: Binnen enkele maanden besloot hij dat hij de merries wel kon dekken.
Castratie was dus onvermijdelijk.
Oef.. hij stond echt wel in zijn (hernieuwde) kracht. Vier grote mannen waren – minstens een half uur- nodig om zelfs maar de eerste verdovingsinjectie te kunnen zetten.
Een hoeveelheid narcose middel dat- ” bijna zoveel was als voor een olifant ” – was nodig om hem onder zeil te krijgen.
Maar het lukte en sinds die tijd kon hij zonder problemen mee in de paardenkudde.

Hij voelde zich paard, we beleerden hem als paard. Uiteindelijk bleek hij zoveel plezier te hebben in dressuur werk dat hij L proefjes mee liep op de pony club! En met succes.
Maar ook buitenritten waren een feest voor dit vrolijke, ondeugende en ondernemende dier. Onderweg wist je als ruiter- en begeleider- nooit waar hij heen zou gaan.
Er was wel iets anders wat je zeker wist: “waar HIJ naartoe wilde…daar ging hij heen”. Geen denken aan dat je een keuze had.
Zo was Pudde enorm gecharmeerd van openstaande trailers :  “Leuk .. associatie met  de ponyclub”
Tijdens buitenritten liep hij  dan ook steevast openstaande trailers in… Met ruiter en al. Snuffelde even en kwam er weer uit en voegde zich gewoon weer bij zijn groep.

Op de trektochten die we maakten met de paarden, leek het ons passen om Pudde als pak-ezel te gebruiken. Tja daar had hij andere ideeën over : alle bagage was binnen de kortste keren afgestroopt aan een boom, een kar, de hoek van een huis of wat dan ook maar. Hij was bijzonder inventief in het afstropen van bagage. Een ruitertje op zijn rug echter was wel heel prima.
Overbodig om te zeggen dat we zijn wens respecteerden en bagage per fiets vervoerden en Pudde de ruiter mocht dragen. Hij was natuurlijk steevast degene die aan het eind van een lange dagtocht, nog vrolijk op zoek ging naar nieuw kattenkwaad…..Nooit te moe voor kattenkwaad!

Op je buik onder de (schrik)draden door rollen was zijn best geslaagde trucje. Hij paste dit toe als er boodschappen waren gedaan en de achterklep van de auto openstond om uit te laden. Pudde rolde onder de draad zonder dat je het zag.. stond om de hoek te wachten tot je met armen vol naar binnen liep en kwam dan snel snuffelen of er nog (aard) appels te “stelen” waren. Liep soms met een zak vol weg!

Pudde, ach Pudde. Altijd vrolijk, altijd vol met levenslust. Zelfs nu, bejaard en wel, zie je op veel dagen nog de enorme twinkel in zijn ogen.
Iedereen op Silverlinde hoopt dat we daar nog heel lang van mogen genieten!