HET VERHAAL VAN SEP

Sep is mijn hond……….. mijn bijzondere hond. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit zo’n hond gehad. Niets wat bij zijn voorgangers redelijk probleemloos verliep, werkte bij Sep. Vanaf het moment dat hij aankwam, kon ik alle goed bedoelde adviezen van vrienden en kennissen in de prullenbak gooien. En toch kan ik zeggen dat we het nu, na 2,5 jaar, samen gaan redden.

Ik heb Sep, hij heette toen nog Carino (wat zoiets betekend als: lief klein ventje) – ik vond dit absoluut geen passende naam, het streven was juist dat hij een stevige bink zou worden – vanuit Roemenië geadopteerd, met behulp van een Duitse Rescue-organisatie. Hij was destijds door hondenmeppers in de buurt van Boekarest gevangen en is toen naar een zogenaamd dodingstation voor honden gebracht. In zo’n dodingstation zitten honderden honden. Ze blijven daar een korte tijd en bij geen kans op adoptie, worden ze geëuthanaseerd. En hierna komt weer de volgende groep enz.

Ik heb Sep geadopteerd zonder dat ik hem ooit in het echt had gezien (behalve op een filmpje). Hij kwam met de Trapo (bus) van Boekarest naar Brussel, met een groepje andere geluk hebbende honden. De avond voor de reis, belden ze mij op met de vraag of ik wel zeker wist dat ik deze hond wilde adopteren. Er was namelijk geen land mee te bezeilen en ook de veiligheidsriem en halsband kregen ze niet om.  Maar eenmaal met dit avontuur te zijn begonnen, kon en wilde ik niet stoppen.

Dus…. onze eerste ontmoeting was in een bench in de Trapo op een parkeerplaats nabij Brussel. Het meest merkwaardige wat ik toen zag waren zijn ogen. Dit waren namelijk twee zwarte gaten met geen enkele uitdrukking erin. Na Sep vanuit de ene bench in de andere te hebben geloodst, ging Sep mee naar huis. Daar aangekomen wilde hij de bench absoluut niet verlaten, met als gevolg dat hij daar 3 weken in bleef zitten. Na die 3 weken liet ik de deur van de bench maar altijd open (ik was inmiddels ook redelijk wanhopig) en na een paar dagen kwam er eindelijk schot in de zaak. Hij nam het besluit om de bench te verlaten en sprong op de bank. Deze bank is heel lang zijn veilige plek gebleven. In de periode die volgde, ontvouwde het gedrag van Sep zich en vooral het onvermogen om met situaties om te gaan. Allereerst: panische angst voor alles wat op een man leek. En dit heeft heel lang geduurd voordat Sep het verschijnsel “man” ging accepteren. En nog steeds gaat dit niet helemaal goed. Mijn kattenfamilie was vanaf het begin allerliefst tegen Sep, maar ja…. af en toe moest er toch even gepest worden, zoals het een kat betaamt. Sep vond dit verschrikkelijk, hij begon te gillen, met als gevolg dat de “schuldige“ kat in totale verbijstering naar hem zat te staren. Gelukkig….. het contact tussen mijn kattenfamilie en Sep gaat nu zonder enig probleem.

Visite bij ons thuis….. Sep verstopte zich. En daar is hij heel goed in! Sep heeft het vermogen om op te gaan in de omgeving. Hij wordt letterlijk onzichtbaar! Er kwamen steeds meer aanwijzingen hoe en waar Sep had geleefd. Ik denk zelf dat hij voordat hij door de hondenmeppers werd gevangen, ergens aan de rand van Boekarest heeft geleefd als straathond. Bepaalde geluiden (wat je zou denken dat dit angstig voor hem zou zijn) zijn dit juist helemaal niet. Bijvoorbeeld tractoren, paarden…. allemaal heel vertrouwd voor hem. Het stelen van eten is ook wellicht een aanwijzing. Als hij de kans krijgt, haalt hij een vuilniszak open of steelt een stuk kaas…. Ook de angst voor mannen is wel goed te herleiden. Vaak worden deze honden gevangen met vangstokken en zo voortgesleept. Eigenlijk ben ik ervan overtuigd dat er op dit punt dingen met hem zijn gebeurd die voor hem traumatisch waren.

De eerste verandering bij Sep die voor mij duidelijk zichtbaar werd, was de blik in zijn ogen….. Het licht keerde terug! En de uitdrukking van zijn hele gezicht veranderde positief. Sep leerde langzaam maar zeker wat “blij” zijn was. Hij rende weer rond als een jonge hond en we zijn samen gaan speuren, waar hij een kei in is. Weliswaar doe ik dit met behulp van versnaperingen, maar hij vindt het geweldig om de brokjes op te zoeken. Wat ook bijzonder is: zijn vermogen om weersveranderingen al lang van te voren in te schatten. Het valt mij op, dat hij nauwkeurig op verschil in luchtdruk reageert. Heel vaak heeft hij een ver naderend onweer veel eerder in de gaten dan ik. Sep heeft binnenshuis nooit iets kapot gemaakt, maar stofzuigers zijn nog steeds “doodeng”. Wij zijn op een gegeven moment verhuisd naar een huis aan de rand van het bos met een behoorlijk grote tuin. Ik zag hem al gelijk door de hele tuin rennen….. maar dat bleek al snel een compleet foute gedachte van mij. Hij vond de grote tuin hartstikke eng en begon zich in struiken te verstoppen….. Toen heb ik een klein gedeelte van de tuin afgezet en zo het oppervlak steeds verder vergroot.

Dit werkte….Aan de riem lopen is nog steeds een probleem…. er zijn dagen dat hij zijn kop zo in de halsband steekt, maar er zijn ook dagen, dat hij dit hele gebeuren met man en macht wil ontwijken. Gelukkig groeit het vertrouwen bij hem steeds meer (vooral de laatste tijd gaat dit sneller). Samen alles doen…. het duurde heel lang. Ik denk ook dat hij dit nooit gewend is geweest. De ervaringen met mensen waren negatief. Als voeding heeft Sep in het dodingstation zogenaamde “bulkbrokken” gehad. Dit zijn brokken met weinig voedingswaarde, maar hebben wel het vermogen om uit te zetten in de maag. Gezegd kan worden dat de honden die daar zitten (dat zijn er meestal honderden) in elk geval geen of weinig hongergevoel hebben gehad. Vrijwilligers doen wat ze kunnen met vaak weinig financiële middelen. Vaak mogen vrijwilligers maar 1x per dag zo’n station binnen om de honden eten en drinken te geven en de zieke of dode dieren op te halen. Het is bewonderingswaardig te noemen, dat deze vrijwilligers toch weer elke dag naar die vreselijke plekken teruggaan. Sep heeft nu kwalitatief goed voer. Hij heeft nooit meer problemen met zijn spijsvertering.

Dit is het verhaal van Sep…… maar het is ook het verhaal van alle andere honden, die worden gevangen van de straat. Ik denk zelf dat honden uit voormalige Oostbloklanden de meest slechte ervaringen hebben. En ik wil gaan afsluiten met een pleidooi voor deze honden. Ze zijn, eenmaal gevangen, volstrekt kansloos. En het is belangrijk om te bedenken, dat diegenen die aan een adoptie beginnen, zich goed moeten realiseren waar ze aan beginnen. Je ontmoet een hond met een gigantische rugzak en het is heel goed om je in het leven van deze honden te verdiepen. Want als je eenmaal besluit om met zo’n hond in zee te gaan, kan je hem niet meer aan de kant zetten. Ook al zijn er vooral in het begin momenten dat het moeilijk zal zijn. Maar….. er zijn ook zoveel momenten dat het de moeite waard is geweest en dat geeft heel veel voldoening.

Sep…… je bent voor mij een tophond!

Elly Lucieer