De Djoek

Tekst: Margriet Cremers

De DJOEK (Beauceron)
Op zoek naar een fijne “werk” hond ontmoette ik de Djoek als klein pupje in een te groot nest van een te vermoeide moeder. Het plan om hem daar tot zijn 12e week te laten ging om die redenen niet door. Op de leeftijd van 8 weken ging ik nog eens kijken en trof zoveel uitputting aan bij moeder (en fokster), dat ik – na wat woordenwisseling – besloot om hem direct mee te nemen. Aangezien ik niet was voorbereid, had ik geen doos, geen krat… niets. Ik had een jas. Die trok ik uit, maakte een nestje op de bijrijders stoel en reed 2,5 uur naar Breda. Je begrijpt, mijn rechterhand was niet aan het stuur maar op het pupje. Die rit smeedden wij een band die vanaf de eerste dag tot de laatste dag intens en rijk was.

Met de Djoek beleefde ik veel “avonturen” en samen hadden we innig veel plezier. Schapen drijven kreeg hij niet onder de knie. Koeien drijven wel! Voor Djoek kwamen de twee Dexter koeien op het erf. Deze doerakken braken uit hun weiland om – tochtig – IN te breken bij de stieren van de buurman. De Djoek kreeg de taak om de mensen te helpen deze kluwen te ontwarren voordat er een dekking plaats vond. Het was zijn huzarenstuk!

Ik leerde veel van Djoek. Hard werken kan ook zonder haast…
Als een hond een slang ziet dan IS die er ook dus negeer het niet.
Als je van spel houdt wees dan niet te fanatiek…. Hij was bloedfanatiek met zijn bal. Het leidde vaak tot maagproblemen door teveel lucht binnen te halen. Het leidde ook tot een aanval van een wespennest.
Zijn kop werd werkelijk “lek“ gestoken toen hij zijn bal bij de wespen weg wilde halen…

Maar de Djoek… hij overleefde alles. Behalve de tijd. Op oudjaarsavond om 0.00 uur blies hij met hulp van Dian (integraal dierenarts) en omringd door al zijn vrienden, onder de knallen van het vuurwerk… heel langzaam zijn laatste adem uit in mijn armen. Wat HADDEN we een mooi leven met elkaar.